-
1 persuasio
persuāsĭo, ōnis, f. [id.].I.Lit., a convincing, persuading, persuasion:II.dicere apposite ad persuasionem,
Cic. Inv. 1, 5, 6:difficilis,
Just. 34, 4, 3.—Transf., conviction, persuasion, belief, opinion (postAug.):falsam sibi scientiae persuasionem induerunt,
Quint. 1, 1, 8:arrogans de se persuasio,
id. 2, 4, 16:persuasionis plenus cuncta fato agi,
Suet. Tib. 69:persuasio est,
it is a prevalent opinion, Plin. 30, 13, 39, §115: persuasio durat in magnā parte vulgi,
id. 25, 2, 5, § 10. -
2 arrogans
arrogāns, antis, PAdi. m. Compar. u. Superl. (v. arrogo), sich Fremdes aneignend = anmaßend, anspruchsvoll, dünkelhaft, rücksichtslos, Indutiomarus iste minax atque arrogans, Cic.: si (veterani) essent arrogantes, non possem ferre fastidium, Cic.: arrogantissime percussorum, Ps. Quint. decl. 7, 12. – adversus superiores tristi adulatione, arrogans minoribus (gegen die N.), inter pares difficilis, Tac. ann. 11, 21: ne arrogans in praeripiendo populi beneficio videretur, Caes. – übtr., v. Lebl., si te aliquod dictum arrogans aut superbum movet, Cic.: arr. de se persuasio, Quint.: pigritia arrogantior, Quint.: arrogantissimum proverbium, Macr.: arrogantissima persuasio, Ps. Quint. decl. – arrogans est m. folg. Infin., es verrät Dünkel, timerem, ne arrogans esset ob ea laudare, ob quae gratias agerem, Plin. ep. 9, 31, 2. – subst., arrogans, antis, m., der Anmaßende, Dünkelhafte, Vulg. Sirach 7, 9 u.a.: arrogantis est m. folg. Infin., Cic. de off. 1, 99.
-
3 arrogans
arrogāns, antis, PAdi. m. Compar. u. Superl. (v. arrogo), sich Fremdes aneignend = anmaßend, anspruchsvoll, dünkelhaft, rücksichtslos, Indutiomarus iste minax atque arrogans, Cic.: si (veterani) essent arrogantes, non possem ferre fastidium, Cic.: arrogantissime percussorum, Ps. Quint. decl. 7, 12. – adversus superiores tristi adulatione, arrogans minoribus (gegen die N.), inter pares difficilis, Tac. ann. 11, 21: ne arrogans in praeripiendo populi beneficio videretur, Caes. – übtr., v. Lebl., si te aliquod dictum arrogans aut superbum movet, Cic.: arr. de se persuasio, Quint.: pigritia arrogantior, Quint.: arrogantissimum proverbium, Macr.: arrogantissima persuasio, Ps. Quint. decl. – arrogans est m. folg. Infin., es verrät Dünkel, timerem, ne arrogans esset ob ea laudare, ob quae gratias agerem, Plin. ep. 9, 31, 2. – subst., arrogans, antis, m., der Anmaßende, Dünkelhafte, Vulg. Sirach 7, 9 u.a.: arrogantis est m. folg. Infin., Cic. de off. 1, 99.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > arrogans
-
4 Einbildung
Einbildung, I) Vorstellung: opinio. opinatio (das Meinen). – cogitatio (das Denken). – cogitatum (das Gedachte). – persuasio (der Glaube, den sich jmd. von etw. gebildet hat). – – eine leere Ei., s. no. II, a: eine starke Ei. von etwas, opinatio vehemens de alqa re. – II) unbegründete Vorstellung: a) übh.: opinio vana od. falsa, im Zshg. bl. opinio. – vana oder falsa persuasio, im Zshg. bl. persuasio (leerer od. falscher Glaube von etw.). – cogitatio falsa (falscher Gedanke). – suspicio (bloße Vermutung). – metus inanis (leere Furcht). – in der Ei. stehen, s. einbilden (sich): in der Ei. bestehen, in opinione esse oder versari, vgl. »eingebildet« u. »eingebildet sein« (unter »einbilden no. II, a«): in der Ei., nicht in der Wirklichkeit bestehen, opinionis esse, non naturae: in der E. krank sein, opinione aegrotare. – b) (zu) große Meinung von sich selbst: magna oder nimia de se opinio. – falsa de se opinio (falsche Meinung von sich selbst). – inanis od. vana od. arrogans de se persuasio (Eigendünkel). – nimia sui aestimatio (Selbstüberschätzung). – (viel) Ei. haben, s. sich (viel) einbilden: voll Ei., s. eingebildet (unter »einbilden« a. E.).
-
5 adrogo
ar-rŏgo ( adr-, Fleck., B. and K., Dietsch, Halm, Weissenb.; arr-, Holder, Dinter; Keller uses both forms), āvi, ātum, 1, v. a.I.Jurid. and polit. t. t.A.To ask or inquire of one, to question: Venus haec volo adroget te, * Plaut. Rud. 5, 2, 45; cf. Dig. 1, 7, 2.—* B.Alicui, t. t., to add one officer to another, to associate with, place by the side of:C.cui consuli dictatorem adrogari haud satis decorum visum est patribus,
Liv. 7, 25, 11.—To take a homo sui juris in the place of a child, to adopt (v. arrogatio), Gell. 5, 19, 4; cf. Dig. 1, 7, 1; 1, 7, 2; 1, 7, 22 al.—Hence,II.Transf.A.To appropriate that which does not belong to one, to claim as one's own, to arrogate to one's self, to assume:B.quamquam mihi non sumo tantum, judices, neque adrogo, ut, etc.,
Cic. Planc. 1:non enim mihi tantum derogo, tametsi nihil adrogo, ut, etc.,
id. Rosc. Am. 32:sapientiam sibi adrogare,
id. Brut. 85, 292: ego tantum tibi tribuo, [p. 166] quantum mihi fortasse arrogo, id. Fam. 4, 1 fin.:Quod ex alienā virtute sibi adrogant, id mihi ex meā non concedunt,
Sall. J. 85, 25:Nihil adrogabo mihi nobilitatis aut modestiae,
Tac. H. 1, 30:Nec sibi cenarum quivis temere arroget artem,
Hor. S. 2, 4, 35.—Poet.: alicui aliquid, to adjudge something to another as his own, to confer upon or procure for (opp. abrogare):A.Scire velim, chartis pretium quotus adroget annus,
Hor. Ep. 2, 1, 35:decus arrogavit,
id. C. 4, 14, 40:nihil non arroget armis,
adjudge every thing to arms, think every thing must yield to, id. A. P. 121.— Hence, arrŏgans ( adr-), antis, P. a., acc. to II. A., appropriating something not one's own; hence, assuming, arrogant (syn.: superbus, insolens, ferox).Lit.:B.si essent adrogantes, non possem ferre fastidium,
Cic. Phil. 10, 9:Induciomarus iste minax atque adrogans,
id. Font. 12; id. Verr. 2, 1, 60:ne arrogans in praeripiendo populi beneficio videretur,
Caes. B. C. 3, 1:pigritia adrogantior,
Quint. 12, 3, 12:adrogantissima persuasio,
id. Decl. 8, 9.—As a consequence of assumption, haughty, proud, overbearing, insolent (cf. arrogantia, I. B.):proponit inania mihi nobilitatis, hoc est hominum adrogantium nomina,
Cic. Verr. 1, 6:de se persuasio,
Quint. 2, 4, 16:crudelitas adrogans,
Cic. Fam. 5, 4, 2:dictum,
id. Sull. 8, 25:consilium,
id. de Or. 2, 39, 165:moderatio,
Tac. A. 1, 3:adversus superiores tristi adulatione, adrogans minoribus, inter pares difficilis,
id. ib. 11, 21:omnem adrogantem humilia,
Vulg. Job, 40, 6:abominatio Domino est omnis adrogans,
ib. Prov. 16, 5:beatos dicimus adrogantes,
ib. Mal. 3, 15.— Adv.: arrŏgan-ter ( adr-), with assumption, arrogantly, haughtily, proudly, insolently:aliquid dicere,
Cic. de Or. 2, 83, 339; id. Off. 1, 1, 2; Quint. 4, 2, 86:scribere,
Cic. Att. 6, 1:aliquid praejudicare,
id. ad Brut. 1, 4:petere,
id. Lig. 10, 30:adsentire,
id. Inv. 2, 3, 10:facere,
Caes. B. G. 1, 40: adversarios sustinere, D. Brutus ap. Cic. Fam. 11, 13, 4: ingredi, * Vulg. Soph. 1, 9:consulere in deditos,
Tac. Agr. 16.— Comp.:multo adrogantius factum,
Suet. Caes. 79:insolentius et adrogantius uti gloriā artis,
Plin. 36, 10, 36, § 71:adrogantius et elatius praefari,
Gell. 9, 15.— Sup., Oros. 7, 25; 7, 35. -
6 arrogo
ar-rŏgo ( adr-, Fleck., B. and K., Dietsch, Halm, Weissenb.; arr-, Holder, Dinter; Keller uses both forms), āvi, ātum, 1, v. a.I.Jurid. and polit. t. t.A.To ask or inquire of one, to question: Venus haec volo adroget te, * Plaut. Rud. 5, 2, 45; cf. Dig. 1, 7, 2.—* B.Alicui, t. t., to add one officer to another, to associate with, place by the side of:C.cui consuli dictatorem adrogari haud satis decorum visum est patribus,
Liv. 7, 25, 11.—To take a homo sui juris in the place of a child, to adopt (v. arrogatio), Gell. 5, 19, 4; cf. Dig. 1, 7, 1; 1, 7, 2; 1, 7, 22 al.—Hence,II.Transf.A.To appropriate that which does not belong to one, to claim as one's own, to arrogate to one's self, to assume:B.quamquam mihi non sumo tantum, judices, neque adrogo, ut, etc.,
Cic. Planc. 1:non enim mihi tantum derogo, tametsi nihil adrogo, ut, etc.,
id. Rosc. Am. 32:sapientiam sibi adrogare,
id. Brut. 85, 292: ego tantum tibi tribuo, [p. 166] quantum mihi fortasse arrogo, id. Fam. 4, 1 fin.:Quod ex alienā virtute sibi adrogant, id mihi ex meā non concedunt,
Sall. J. 85, 25:Nihil adrogabo mihi nobilitatis aut modestiae,
Tac. H. 1, 30:Nec sibi cenarum quivis temere arroget artem,
Hor. S. 2, 4, 35.—Poet.: alicui aliquid, to adjudge something to another as his own, to confer upon or procure for (opp. abrogare):A.Scire velim, chartis pretium quotus adroget annus,
Hor. Ep. 2, 1, 35:decus arrogavit,
id. C. 4, 14, 40:nihil non arroget armis,
adjudge every thing to arms, think every thing must yield to, id. A. P. 121.— Hence, arrŏgans ( adr-), antis, P. a., acc. to II. A., appropriating something not one's own; hence, assuming, arrogant (syn.: superbus, insolens, ferox).Lit.:B.si essent adrogantes, non possem ferre fastidium,
Cic. Phil. 10, 9:Induciomarus iste minax atque adrogans,
id. Font. 12; id. Verr. 2, 1, 60:ne arrogans in praeripiendo populi beneficio videretur,
Caes. B. C. 3, 1:pigritia adrogantior,
Quint. 12, 3, 12:adrogantissima persuasio,
id. Decl. 8, 9.—As a consequence of assumption, haughty, proud, overbearing, insolent (cf. arrogantia, I. B.):proponit inania mihi nobilitatis, hoc est hominum adrogantium nomina,
Cic. Verr. 1, 6:de se persuasio,
Quint. 2, 4, 16:crudelitas adrogans,
Cic. Fam. 5, 4, 2:dictum,
id. Sull. 8, 25:consilium,
id. de Or. 2, 39, 165:moderatio,
Tac. A. 1, 3:adversus superiores tristi adulatione, adrogans minoribus, inter pares difficilis,
id. ib. 11, 21:omnem adrogantem humilia,
Vulg. Job, 40, 6:abominatio Domino est omnis adrogans,
ib. Prov. 16, 5:beatos dicimus adrogantes,
ib. Mal. 3, 15.— Adv.: arrŏgan-ter ( adr-), with assumption, arrogantly, haughtily, proudly, insolently:aliquid dicere,
Cic. de Or. 2, 83, 339; id. Off. 1, 1, 2; Quint. 4, 2, 86:scribere,
Cic. Att. 6, 1:aliquid praejudicare,
id. ad Brut. 1, 4:petere,
id. Lig. 10, 30:adsentire,
id. Inv. 2, 3, 10:facere,
Caes. B. G. 1, 40: adversarios sustinere, D. Brutus ap. Cic. Fam. 11, 13, 4: ingredi, * Vulg. Soph. 1, 9:consulere in deditos,
Tac. Agr. 16.— Comp.:multo adrogantius factum,
Suet. Caes. 79:insolentius et adrogantius uti gloriā artis,
Plin. 36, 10, 36, § 71:adrogantius et elatius praefari,
Gell. 9, 15.— Sup., Oros. 7, 25; 7, 35.
Перевод: со всех языков на все языки
со всех языков на все языки- Со всех языков на:
- Все языки
- Со всех языков на:
- Все языки
- Английский
- Латинский
- Немецкий